Soms wordt je gewoon getroffen door tafereel, zoals hier bij St. Vaast in Normandië.
Het beeldbepalende, oude fort aan de horizon, de strekdammen die de pier beschermen en de schelpenbanken bij laag water. En daartussen een ouder met kind en een man die op zoek zijn naar kokkels. Een kort moment staan ze precies goed voor een boeiende compositie.
En dan dat licht! Dat schittert over de natte bagger, dat nu wel zilver lijkt en de grijstonen tot leven wekt. Als je zo'n prachtige situatie hebt gefotografeerd verval je vanzelf in mijmeren.
Mijmeren over een aantal impressionisten die telkens weer werden gegrepen door het momentane spel van licht en kleur. Mijmeren over de krachten van de natuur en de cyclussen van levensvormen boven water en in het wad. Over getijden en schoonheid en zo.
Getijden
Maan en zon bepalen
het ritme van de zee.
Muziek van eb en vloed:
het leven danst daarop mee.
Ritme van de branding,
golven op het strand,
geluid van golvend water,
verschuiven van het zand.
Dan is daar de vlakte
vol voedsel en vol leven.
Mens en dier gaan jagen,
want het laagtij duurt maar even.
