Weerspiegelingen in water voegen een dimensie toe aan onze werkelijkheid.
Meestal zien we ze niet, de reflecties. Dan is het water te ruw, of rijden we er langs zonder te kijken.
Vaker nemen we spiegelingen waar bij windstilte, als een spiegelbeeld van een gebouw in het water is te zien.
Bij weinig wind, zoals hier afgebeeld ontstaan abstracte beelden in beweging. Het bewegende beeld verandert sneller, dan onze communicatie verloopt tussen de ogen en hersenen. We zien een film van bewegend water met een veranderend beeld. Met een camera kun je dan zo'n fragment uit de tijd verstillen tot een abstract beeld.
Een verrassende wereld openbaart zich.
Reflecties
Abstracte vormen in deining,
fragmenten in de tijd,
kleuren de spiegeling.
Niets lijkt wat het is, is wat het lijkt.
De traagheid van perceptie
verbindt momenten
Verstilde beelden in golven isoleren
facetten van oneindigheid.
De verbeelding voorbij.
