Als hoog in de bergen het ijs smelt, ontstaat er stromend water, dat al vormend het verleden bloot legt. Met het water vormt het sediment de beddingen van beken en rivieren in oneindige variatie. Het verhaal van zand en stenen schrijft zichzelf in de gelaagde beddingen en legt sporen van het verleden bloot.
Dit stukje uit het hoofdstukje ‘Landschappen’ uit mijn boekje Natuurimpressies schetst slechts één rode draad van de fascinerende dynamiek, die de natuur zo boeiend maakt.
De dimensie licht erbij en een oneindig aanbod van beelden opent zich. Hoe kan een mens zich hierbij vervelen?
Bij deze foto is niet gekozen voor scherpe verstilling, maar de verbeelding van het bewegend palet van de natuur. Wellicht is sediment verward met sentiment. Wie zal het zeggen.
Tijdloos
Met een beperkt palet schildert
de natuur beweging,
fragment van een tijdloze cyclus,
van hemels nat tot aan elk gat.
Omlaag stroomt het water,
oneindig aangevuld met meer.
Druppels verzameld uit de hemel
slijten en vormen de rotsen
tot zuchtend sediment.
Nog kleurt het water helder,
vervloeit het licht op steen.
Nog sprankelen druppels
haast tot zilver,
koel en zuiver als geen een.
Later zal de stroom verzachten
en verkleuren door het zand,
terug naar zee, terug naar de oorsprong,
van het uitgesleten land.
Dan ontstaat er weer verdamping
van de zee en natte grond,
waarop de wolken water laten.
Dan is de cirkel weer rond.
