Laatst werd aan mij gevraagd, wat ik de mooiste vogel vind.
Nadenkend over deze vraag ontstaan nieuwe vragen, zoals hoe moet ik dat bepalen, hoe onderscheid ik “mooi” van “spectaculair” . Moet ik schoonheid beschouwen in rust of in beweging, speelt alleen het verenkleed of ook de zang?
Persoonlijk heb ik een fascinatie voor Futen. Waarschijnlijk komt dat door hun complexe gedrag, dat ik goed heb leren kennen op mijn fototochten langs de ringvaarten van Noord-Holland.
Weinig waarnemingen kunnen wedijveren met het statige, gracieuze gewoontepoetsen van een paar Futen, waarbij de snavel beurtelings wordt weggedraaid van de partner en door de vleugelveren wordt gestreken. Even later volgt dan de wierceremonie, of pinguïn-dans. Prachtig gedrag!
Het verenkleed van een zittende Rode wouw is mooi. Dit in tegenstelling tot de teleurstellende outfit van zijn neef, de Zwarte wouw, die er vaak bij zit als een ‘zak met veren’.
In de vlucht echter is de Rode wouw magistraal en komen zijn prachtige kleuren tot uiting in zijn machtige, rustige zweefvlucht op zoek naar prooi.
Misschien is het wel de rustige zweefvlucht die ons in staat stelt hem rustig te bekijken, als hij als een vlieger boven een dorpje in de Spaanse Pyreneeën hangt.
De Engelse naam “Red kite” is dan ook goed getroffen.
Wouw
Als een vlieger zeilend
op de warme zuidenwind.
Zoekend naar prooi,
naar voedsel voor je kind.
De staart onmiskenbaar,
als de gratie van een vrouw,
in één blik herkenbaar:
de vlucht van de Rode wouw.
