Ik heb niet zoveel met zangvogels.
Door een mate van doofheid kan ik de richting van het geluid niet goed bepalen en er zit vaak iets tussen: een stam, een kruin, of wat bladeren. Hoor ik dan iets duidelijks, zoals een boomklever, dan krijg ik geen beeld, maar wel een pijnlijke nek van het turen in toppen van hoge bomen.
De Heggemus echter is iets anders. Een laag-bij-de-grond-type waarvoor je geen stijve nek hoeft op te lopen. Zijn ijle liedje kan ik nog net horen en regelmatig zie ik hem scharrelen in onze tuin. Hij eet ’s winters mee van het vetbolstrooisel dat de slordige mussen achterlaten op de grond. Eigenlijk vindt hij dat dat vetbolspul maar niks. Aan de snavel kun je zien dat het een insecteneter is. Maar je moet wat in de winter.
Maart is de periode, dat we hun ijle zang weer kunnen horen. Als hij niet zingt scharrelt hij bijna als een muis over de grond, waar hij nauwelijks opvalt.
Als je hem goed in beeld hebt, blijkt het toch een prachtig vogeltje.
