In een boekje over abstracte schilderkunst lees ik dat abstract iets moet zijn dat de werkelijkheid voorbijgaat. Vervolgens worden een aantal mogelijke stappen beschreven die tot abstractie van een stukje werkelijkheid op doek of papier kunnen leiden. Een interessant werkboek voor iemand als ik, die gelukkig wordt van spelen met verf en materialen.
Helaas blijft het resultaat meestal ver achter bij het plezier dat ik eraan beleef.
Als bovenstaande definitie juist is kan er niet iets bestaan als abstracte fotografie. Je fotografeert immers altijd iets dat bestaat!
Toch wordt de term ook in de fotografie veel gebruikt. Vaak wordt de term abstract gebruikt in plaats van het woord: onherkenbaar. Bij een wedstrijd op een fotoclub zag ik ooit een serie onscherpe dia’s passeren die derhalve abstract zouden zijn. Zo ken ik er nog een paar.
Echt abstract werk is werk waarover is nagedacht: vanuit een idee naar een concept werken tot een beoogd resultaat is bereikt. Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Een andere vorm van abstractie bevindt zich in de fascinerende tijd tussen waarneming en realisatie. Nee, ik gebruik geen drugs.
Tussen aansturen van de oogzenuw en het tot beeld verwerken door de hersenen zit tijd. Veranderingen binnen deze korte tijd kunnen we niet als losse beelden waarnemen.
De camera kan dit wel en ziedaar: een abstracte foto.
Voorbeelden hiervan vind je op mijn website in het boekje “Reflecties” en het overzicht van de foto’s van de maand.
Hierbij een foto die abstract lijkt maar heel reëel is.
