In “De Broedvogels van Noord-Holland” uit 1990 worden ze nog niet genoemd, de Brandganzen. Nu, ruim dertig jaar later zijn ze niet meer uit onze polders weg te denken.
Aanvankelijk leek de brandgans aan zout en brak water gebonden net als de rotgans, maar al snel bleken ze het goed te doen in heel laag Noord-Holland, de Zeeuwse delta en Noord-Nederland.
In het Wormer- en Jisperveld is de brandgans een vaste broedvogel geworden. Ontsnapte exemplaren uit verzamelingen werden aangevuld door blijvende trekvogels.
Op enkele percelen broeden ze in behoorlijke aantallen, want ze zoeken elkaar op.
Men schat het aantal op 3.000 - 4.000.
Hierdoor is er discussie over de schadelijkheid van ganzen voor weidevogels. Onderzoekers zeggen van niet, maar onderzoekers baseren hun uitspraken op aantallen en niet op gedrag.
Enerzijds bieden de ganzen bescherming door hun grootte, waakzaamheid en familiebanden, anderzijds veroorzaken ze vooral in het voorjaar veel onrust met hun onderlinge gekrakeel.
Ik laat de waarheid maar in het midden.
Persoonlijk vind ik ze een mooie aanvulling van onze fauna.
